Cegła (58 zdjęć): jakie są rozmiary? Co wpływa na grubość ściany i do czego służą skrzynki wentylacyjne?

Cegła jest uważana za jedną z najprostszych i jednocześnie fundamentalnych prac budowlanych - dziś bez niego zbudowanie tego lub innego budynku własnymi rękami jest prawie niemożliwe. Chociaż zabieg na pierwszy rzut oka nie wymaga specjalnej wiedzy i umiejętności, niedopuszczalne jest traktowanie go z zaniedbaniem. Jakość jego wykonania zależy od tego, jak długo ściana będzie stała i czy nie będzie stanowić zagrożenia dla znajdujących się w niej osób. Z tego powodu nie należy polegać wyłącznie na własnej pomysłowości, wskazane jest przynajmniej ogólne zorientowanie się w zadaniu przed przystąpieniem do jego realizacji.

Rodzaje i wymiary cegieł

Materiał budowlany o tej nazwie jest produkowany z różnych rodzajów surowców, dlatego może mieć zupełnie inne rozmiary, ale odrzucimy kostkę adobe i inne bloki, skupiając się na cegle w klasycznym sensie - tej białej i czerwonej. Teoretycznie można wykonać bloki o dowolnym rozmiarze na zamówienie, ale są też standardowe wymiary, które w postaci tabeli wyglądają tak:

prosta pojedyncza cegła ma 25 cm długości, 12 szerokości i 6,5 grubości;
wersja pogrubiona ma wszystkie te same parametry, z wyjątkiem grubości, która tutaj wynosi już 8,8 cm - nawiasem mówiąc, w zwykłym poziomym murze jest postrzegana raczej jako wysokość;
pojedyncza cegła o wymiarach modułowych jest nieco większa niż zwykła pod względem długości i szerokości - odpowiednio 28,8 cm i 13,8 cm, ale mniej o 2 mm grubości - ma 6,3 cm;
zagęszczona cegła o wymiarach modułowych ma długość i szerokość jak w przypadku pojedynczego wymiaru modułowego i grubość jak w prostym zagęszczonym;
wersja zagęszczona z poziomym układem pustek ma wymiary całkowicie zbliżone do prostego zagęszczonego - 25 na 12 na 8,8 cm.

Funkcje:

Właściwy wybór głównego materiału budowlanego to tylko połowa sukcesu, ponieważ nadal trzeba go prawidłowo ułożyć, aby ściana domu odpowiadała wymaganej gęstości i modułowi sprężystości, aby wytrzymać ciężar budynku, a także ma wystarczająco niskie przewodnictwo cieplne, aby było ciepło w środku nawet w zimie. Wszystkie te wskaźniki muszą być również znane z wyprzedzeniem, aby poprawnie zaprojektować konstrukcję i dokładnie obliczyć liczbę wymaganych cegieł.

Zaakceptowane oznaczenia

Aby zrozumieć cechy muru, należy najpierw zapoznać się z typowymi oznaczeniami używanymi przez budowniczych, aby szybko zrozumieć, o co toczy się gra. Najpierw przyjrzyjmy się, jak nazywane są różne twarze bloku konstrukcyjnego. Tak więc płaski, długi i szeroki bok o maksymalnej powierzchni, który zwykle znajduje się powyżej i poniżej w poziomym murze, nazywany jest łóżkiem. Bok ograniczony długością i grubością, mający średni rozmiar w stosunku do innych ścian cegły, nazywany jest łyżką - tak zwykle widzimy w gotowym murze. Najmniejsza krawędź, do której zwykle przylega jeden blok do drugiego w jakimkolwiek murze, nazywana jest szturchnięciem.

Jeśli chodzi o sam mur, istnieje kilka innych definicji, ale ich zrozumienie nie jest zbyt trudne.

Szwy to połączenia między cegłami, które są zwykle wypełniane zaprawą. Są poziome i pionowe - zależy to od orientacji przestrzennej takiego szwu.
Cegły rzadko układa się w jednym rzędzie , dlatego też rzędy są zwykle klasyfikowane według ich położenia w budowanej ścianie. Jeśli bloki z jednej strony wchodzą do wnętrza przyszłego budynku, taki rząd nazywany jest werstą wewnętrzną, jeśli na zewnątrz - frontową lub zewnętrzną. Czasami rząd cegieł ukryty jest między werbelami zewnętrznymi i wewnętrznymi - wtedy nazywa się to zabutką.
Cegły są prawie zawsze schowane w ścianie, ale na swoją powierzchnię może wyjść odpowiednio zarówno szturchnięciem, jak i łyżką, takie rzędy nazywane są szturchnięciem lub łyżką. Jeśli na powierzchni ściany wszystkie rzędy wyglądają tak samo, są klejone lub łyżkowe, wówczas nazywa się również cały mur - klejony lub łyżkę. Jednocześnie dla zwiększenia wytrzymałości, która jest szczególnie ważna dla zewnętrznej ściany domu, a czasem tylko dla piękna, stosuje się pewien system podwiązania szwów, gdy całego muru nie można nazwać szturchnięciem lub łyżką, ponieważ rzędy w nim zmieniają się zgodnie z określonym wzorem. Czasami nawet w oddzielnym rzędzie obserwuje się system wiązania, aby stworzyć określony wzór na powierzchni.

Dla wygody budowniczych szerokość muru mierzy się w połówkach cegły - podzielenie bloków na mniejsze części będzie po prostu niewygodne.

Grubość i wysokość

Grubość muru to odległość między zewnętrznymi stronami wiorsty wewnętrznej i zewnętrznej. Często to grubość decyduje o wytrzymałości ściany i jej zdolności do zatrzymywania ciepła, dlatego wskaźnik ten określa się na podstawie klimatu regionu, a także przeznaczenia budynku i jego całkowitej masy. Grubość muru mierzy się zwykle w ćwiartkach, połówkach i całych cegłach. Jeśli w grubym murze w ścianie znajduje się kilka poziomych rzędów, między nimi powinien również znajdować się pionowy szew, który również nieznacznie zwiększa wymiary. Średnio szacuje się go na 1 cm, ale w praktyce odchylenia w jednym lub drugim kierunku o 2 mm są całkiem realne i akceptowalne.

W konsekwencji grubość muru może należeć do jednego z tych typów.

Ćwierć cegły - 6,5 cm grubości. W rzeczywistości nikt nie łamie cegły - po prostu kładzie ją na łyżce, która jest około cztery razy węższa niż długość łóżka pojedynczego bloku.
Pół cegły - 12 cm Podobnie jak w poprzednim przypadku nikt nie kruszy materiałów budowlanych - bloki po prostu układa się poziomo na łóżku, a łyżki widoczne są z zewnątrz i od wewnątrz muru.
Układanie w jednej cegle - 25 cm Teoretycznie można go wykonać z dwóch wiorst do połowy cegły, ale ściana będzie bardziej niezawodna, jeśli będzie tylko jedna warstwa - tylko cegły układane są poziomo na łóżku, a ich zaczepy są widoczne z zewnątrz i od wewnątrz, podczas gdy są one szturchane do siebie pasują do łyżek.
Półtora cegły - 38 cm W tym przypadku otrzymujemy kombinację dwóch poprzednich opcji - jedna z wiorst układana jest zgodnie z zasadą „w jednej cegle”, a druga - „na pół cegły”. W tego rodzaju murze zakłada się już pionowy szew, dlatego jest uwzględniany przy obliczaniu grubości w postaci dodatkowego centymetra.
Dwie cegły - 51 cm Dwa równoległe mury w jednej cegle plus jeden pionowy szew między nimi.
Dwie i pół cegły - 64 cm Dwie pionowe szwy układane są jednocześnie na grubość, otaczając kręgosłup z obu stron. Jedna z wiorst ułożona jest w połowie cegły, a druga w całości.

Przy wysokości muru sytuacja jest nieco prostsza, ponieważ murowanie w jednej czwartej cegły jest rzadkie, co oznacza, że brana jest pod uwagę tylko grubość cegły, która wynosi 6,5 cm dla pojedynczej cegły i 8,8 cm dla grubej. szew, który jest średnio nieco grubszy niż pionowy, jest zaokrąglony do 12 mm, chociaż w rzeczywistości waha się w granicach 10-15 mm. Jeżeli planowane jest ulepszenie muru za pomocą zbrojenia lub ogrzewania elektrycznego, wówczas pozioma szew zasadniczo nie może być cieńsza niż 12 mm.

W konsekwencji przy zastosowaniu pojedynczej cegły wysokość jednego rzędu wynosi średnio 7,7 cm (sam rząd plus szew), w przypadku wersji zagęszczonej ta liczba wynosi dokładnie 10 cm. Obie wersje materiału budowlanego mają specjalnie obliczone wymiary tak, aby uzyskać całą jednostkę miary wysokości - jeden metr. Aby to zrobić, potrzebujesz 13 rzędów pojedynczych cegieł lub 10 grubych.

Cechy fizyczne

Wytrzymałość muru zależy od wielu cech, z których niektóre bezpośrednio zależą od jakości muru. Właściwości cegieł i zaprawy również mają pewną wartość, ale z nimi sytuacja jest nieco prostsza. Wytrzymałość na ściskanie całego muru jest o połowę mniejsza niż pojedynczej cegły użytej do jego budowy. Faktem jest, że w gotowej ścianie prawie niemożliwe jest osiągnięcie idealnej równomierności obciążenia na całym obszarze, ponieważ ani same bloki nie są idealnie płaskie, ani struktura roztworu w szwach nie jest stabilna i identyczna. Klasyczna cegła doskonale wytrzymuje ściskanie, ale jej wytrzymałość na zginanie jest znacznie niższa - średnio pięciokrotnie, dlatego ważna jest nie tyle redukcja ciężaru konstrukcji, co jej prawidłowe rozłożenie.

Najczęściej niszczenie muru zaczyna się od tego, że cegła, której środek znajduje się dokładnie pod pionowym szwem następnego poziomego rzędu, pęka na pół, ponieważ tutaj doświadcza jednoczesnego obciążenia zarówno ściskaniem, jak i zginaniem. Ze względu na brak odpowiedniego połączenia między dwiema połówkami dodatkowo zwiększa się obciążenie sąsiednich cegieł od góry i od dołu, przez co zaczyna narastać pionowa szczelina. Z biegiem czasu oznaki niespójności tylko się pogarszają, w wyniku czego ściana się zawala.

Można temu częściowo zapobiec, wybierając grube cegły, ponieważ w ścianach z takiego materiału jest przewidywalnie mniej połączeń pionowych, które są słabym punktem muru. Sam blok, ze wzrostu jego grubości, również staje się mocniejszy i jest w stanie wytrzymać zwiększone obciążenie. Warto również wybrać materiał o idealnie dopasowanym kształcie. Pozwala to na bardziej równomierne rozłożenie obciążenia i po prostu upraszcza bandażowanie, ponieważ poszczególne elementy idealnie do siebie pasują.

Pewien wpływ na wytrzymałość mają również właściwości zaprawy. Im wyższy stopień, tym masa lepiej chwyta i jest odporna na ściskanie, ale lepiej nie zwracać uwagi nawet na gatunek, ale na plastyczność kompozycji. Tylko dzięki ostatniemu wskaźnikowi rozwiązanie będzie bardziej równomiernie rozłożone wzdłuż szwu, a to zmniejszy nierówności obciążenia poszczególnych odcinków muru.

Wbrew powszechnemu przekonaniu, że murarz to zawód wymagający większego wysiłku fizycznego, nie bez znaczenia jest również jakość wykonywanej pracy. Wzniesienie ścian wymaga pewnego talentu i przemyślenia na rzecz jakości, ponieważ szwy muszą być szczelnie wypełnione zaprawą o tej samej gęstości i grubości. Kiedyś przeprowadzono nawet eksperyment, w wyniku którego mur, wzniesiony przez doświadczonego rzemieślnika, był prawie dwa razy mocniejszy od zupełnie podobnego materiału i grubości, ale zbudowany przez nowicjusza.

Cegła jest ceniona za niesamowitą trwałość, a także odporność na ogień i chemikalia. Wszystkie te wskaźniki wynikają z gęstości bloków, jednak wielu projektantów w naszym klimacie woli wybrać materiał budowlany o mniejszej gęstości, ponieważ takie cegły mają znacznie niższą przewodność cieplną. Dodatkowo przy zastosowaniu materiałów o mniejszej gęstości zmniejsza się również ciężar konstrukcji, a to po raz kolejny chroni zarówno same cegły, jak i fundament, pozwalając również zaoszczędzić na budowie. Średnio dwukrotne zmniejszenie gęstości bloków daje prawie taką samą redukcję masy konstrukcji (rozwiązanie nie zmienia swojej masy) i półtora oszczędności materiałów, co jest możliwe dzięki zmniejszeniu nacisku na dolną część budynku.

Wymagane narzędzia i rozwiązanie

Rozwiązanie jako całość zostało już powiedziane powyżej - musi być plastyczne i możliwie jak najbardziej wytrzymałe, aby nie było słabym ogniwem w murze. Jeśli chodzi o czas wiązania kompozycji, tutaj czas powinien być tym większy, im mniej doświadczenia ma mistrz, ponieważ początkujący często nie są przystosowani do szybkiej pracy. Jeśli w ogóle nie ma doświadczenia, czas krzepnięcia nie powinien być krótszy niż trzy godziny.

Roztwór można kupić w postaci gotowej, wówczas może zawierać różne dodatki, w szczególności zwiększające odporność mieszanki na mróz. Jednak wielu właścicieli, którzy wolą budować samodzielnie, samodzielnie tworzy rozwiązanie. Należy pamiętać, że różne marki cementu, zapewniające różne stopnie wytrzymałości mieszanki, również implikują różne proporcje mieszania z piaskiem, dlatego nie ma uniwersalnego wzoru obliczeniowego.

Układanie nie odbywa się gołymi rękami - przed rozpoczęciem pracy należy zaopatrzyć się w odpowiednie narzędzia. Zestaw wszystkiego, czego potrzebujesz, może być następujący.

Kielnia, zwana również kielnią, jest głównym narzędziem każdego murarza i jest z nią silnie związana, wygląda jak charakterystyczna kielnia trójkątna. Konieczne jest wykonanie kilku zadań jednocześnie - np. Naniesienie zaprawy, wyrównanie jej i wykonanie rowków.
Młotek umożliwia rozłupywanie cegieł, ponieważ wymiary planowanej ściany raczej nie pasują idealnie do wymiarów bloku. Ponadto za pomocą takiego narzędzia możesz poradzić sobie z nierównościami cegły. Do cięcia alternatywnym narzędziem może być szlifierka z tarczą diamentową, wtedy potrzebne są do tego odpowiednie urządzenia, takie jak ochrona dłoni i twarzy.
Aby mur okazał się równy i nie krzywy pod wpływem elementarnych praw fizyki, w procesie budowy ścian konieczne jest użycie poziomicy, pionów i niezawodnego sznurka.
Betoniarka z czasem wydłuża świeżość zaprawy, ale może być kosztowna, jeśli nie planujesz regularnie budować.
Narożniki i belki poprzeczne staną się dobrymi pomocnikami w zakresie komplikowania geometrii muru, gdy nie buduje się pojedynczej ściany bez dodatków, ale złożoną konstrukcję z narożnikami, a także otworami okiennymi i drzwiowymi.

Systemy i typy opatrunków szwów

Chociaż cegły mają w przybliżeniu ten sam rozmiar, zawsze układa się je z pewną nakładką na sąsiedni rząd - nazywa się to podwiązaniem i przyczynia się do powstania integralnej ściany zamiast zestawu słupków ceglanych połączonych tylko zaprawą. Sposobów uporządkowania opatrunku jest sporo, ale trzy z nich są dziś najpopularniejsze.

Metoda łańcuchowa , znana również jako jednorzędowa, jest prawdopodobnie najbardziej skuteczna, ponieważ jest dość prosta i bardzo niezawodna. Chodzi o to, że poszczególne poziome rzędy układa się zarówno sztykką, jak i łyżeczką, a zwykle po jednym - uzyskuje się rodzaj „tkania”. Rezultat na przedniej stronie jest całkiem ładny, więc zewnętrzne wykończenie nie jest konieczne. Do prawidłowego zaprojektowania narożników i wszelkich innych cięć potrzebujesz ćwiartek, trzech czwartych i pół cegły, ponieważ bez nich będzie problematyczne wykończenie ściany we właściwym miejscu właściwym cięciem. Lepiej nie angażować się w takie cięcie samodzielnie - są producenci, którzy produkują bloki o odpowiednich rozmiarach.
Opatrunek łańcuchowy jest szczególnie odpowiedni w przypadku przecięcia się dwóch ścian. W tym przypadku co drugi rząd jest częściowo osadzony w innej ścianie, dzięki czemu obie strony budynku charakteryzują się integralnością i każda z nich spoczywa na sąsiedniej. Dodaje to budowli wytrzymałości i zwiększa jej trwałość.
Opatrunek wielorzędowy polega na technice stylizacji, w której rzędy łyżki i tyłka przechodzą nie przez jeden, ale w innej kolejności iw nierównej ilości - rzędy jednego gatunku będą znacznie większe od drugiego. W takim przypadku zawsze zachowane jest niewielkie przesunięcie następnego rzędu w stosunku do podobnego następnego.

Dobrym przykładem tego, jak wyrafinowane systemy wiążące zwiększają wytrzymałość budynku, są niektóre stare konstrukcje znalezione na całym świecie. W czasach starożytnych rozwiązanie nie było znane wielu ludziom, a ponadto słusznie uważa się je za mniej niezawodne niż cegła, jednak bezspoinowy mur z kompetentnym opatrunkiem czasami sięga nawet kilku tysiącleci, podczas gdy nie jest on szczególnie dotknięty.

Zasady i opcje układu

Prawidłowy układ z konieczności wiąże się z pewnym przesunięciem następnego rzędu w stosunku do poprzedniego. Jeśli dla ścian, które w przyszłości będą oznaczały również estetyczną dekorację, wygląd układu tak naprawdę nie ma znaczenia, to w niektórych przypadkach klient może poprosić o rozłożenie określonego wzoru lub nawet wzoru cegieł, w określonej kolejności, rozłożonych końcówką lub łyżką - wtedy dodatkowy projekt nie jest już potrzebny będzie potrzebował. Stąd układ jest przydatny zarówno ze względu na wytrzymałość budynku, jak i jego atrakcyjność.

Ponownie, możesz wymyślić wiele sposobów układania, aż do układania dość rozpoznawalnych konturów, ale dziś szczególnie popularnych jest sześć schematów, różniących się względną prostotą.

„Ścieżka” to najprostszy schemat, którego dzieci uczą się podczas zabawy zestawem konstrukcyjnym. Układanie jednej cegły na drugiej to dokładnie połowa jej długości, tworząc równy i prosty wzór. W związku z tym części są mniejsze niż pół cegły, w tym przypadku nie są potrzebne.
Układ blokowy zakłada celową przemianę całych cegieł i połówek w tym samym rzędzie, ale niekoniecznie w jednym. Odsunięcie jest tutaj zwykle stosunkowo niewielkie, ponieważ ściana wygląda jak gładkie pionowe zygzaki o tym samym kształcie.
Model krzyża również opiera się na naprzemienności całych cegieł i połówek, ale chodzi o to, że poziome rzędy przechodzą przez jeden, wyglądając jak łyżka i tyłek (można je po prostu rozłożyć z połówek, jeśli ściana jest cienka). Estetyka układu polega na tym, że połowę koniecznie kładzie się na całą cegłę pośrodku, dzięki czemu uzyskuje się charakterystyczny wzór krzyża.
W modelu brandenburskim każdy poziomy rząd układa się zgodnie z zasadą „za dwiema całymi cegłami, trzecia - połowa”. Odsunięcie jest wykonane w taki sposób, że środek tej samej połowy znajduje się dokładnie pod (i powyżej) pionowym szwem między dwoma całymi blokami.
Mur gotycki umożliwia stosowanie stale naprzemiennych bloków o różnych długościach, ale należy przestrzegać określonego wzoru ze względu na równomierne przemieszczanie tych samych rzędów.
„Dziki” układ wymaga trzymania się jednej zasady - cegły o różnej długości układają się chaotycznie, a logika nie powinna być w nich widoczna.

Typowe błędy

Ogromne koszty budowy w ogóle się nie opłacą, jeśli sam właściciel nie jest szczególnie zaznajomiony z techniką murarską lub zatrudnieni wykonawcy, którzy nie dążą do wydajnego wykonania pracy. Jest wiele błędów, które bardzo psują efekt końcowy, dlatego zdecydowanie należy o nich wspomnieć.

Niedopuszczalne jest niedopuszczalne podejście do pracy. Mur, podobnie jak szwy, musi być ściśle równy, ten ostatni należy ostrożnie wypełnić roztworem w tej samej ilości. Jeśli tak się nie stanie, w ścianie pojawią się szczeliny, które nie przyczyniają się do zachowania ciepła, a zużycie ściany prawdopodobnie przyspieszy.
Niepożądane jest układanie cegieł ukośnie, a jeśli mimo to zostanie to zrobione, to przynajmniej nie powinno być znaczących pustek wypełnionych tylko jednym rozwiązaniem - cegła powinna zawsze spoczywać na innej cegle lub jej kawałku. Podobny błąd popełnia się często przy konstruowaniu nachylonego dachu, a prawdopodobną konsekwencją będzie zawalenie się całej konstrukcji, ponieważ zaprawa jest znacznie gorsza niż cegła wytrzymuje ściskanie, a same bloki nie ugną się nad nieistniejącym podporą.
Cegły słabej jakości z dużą ilością wapna muszą być wykończone, w przeciwnym razie w deszczową pogodę będzie on stopniowo wypadał z bloków, tworząc puste przestrzenie i grożąc zawaleniem się budynku.
Zbyt cienkie ściany lub zaniedbanie stworzenia szczeliny wentylacyjnej między izolacją a milą okładzinową prowadzi do tego, że wewnątrz ściany może gromadzić się kondensat, który zimą zamarza. Jak wiesz, woda rozszerza się, gdy zamarza i wymaga większej objętości, co może złamać ścianę.
Zastosowanie pustaków zakłada się wyłącznie w murze, a otwory w nim nie powinny być widoczne z zewnątrz. Nawet jeśli następnie uszczelnisz je roztworem, nadal nie uratuje to pomieszczenia przed znaczną utratą ciepła przez te otwory. Ponadto docierająca tu wilgoć może zamarznąć ze wszystkimi wynikającymi z tego konsekwencjami opisanymi powyżej.
Mocne, jednoczęściowe nadproża należy montować nad wszystkimi otworami w murze, zdolnymi do utrzymania ciężaru całej cegły znajdującej się nad nimi. Taka konstrukcja powinna zagłębiać się na dobre 15-25 cm w ścianę z każdej strony otworu, w przeciwnym razie jej zawalenie jest tylko kwestią czasu. Szerokość montażu po obu stronach musi być taka sama. Niedopuszczalne jest poleganie na fakcie, że większe pogłębienie z jednej strony znosi to, co niewystarczające, z drugiej.

Wskazówki dla konstruktorów

Doświadczeni rzemieślnicy prawie zawsze mogą udzielić początkującym przydatnych wskazówek, bez których z pewnością popełnią jeden z typowych błędów. Na przykład podstawowym punktem jest prawidłowe obliczenie fundamentu z uwzględnieniem hydrogeologii wybranego obszaru. Należy rozumieć, gdzie znajduje się woda gruntowa, ile jej jest, ile zwykłych opadów wpływa na jej ilość, czy gleba pod przyszłym domem jest równie stabilna przez cały rok. Jeśli nie zostanie to uwzględnione, to nawet poprawnie obliczony fundament, rzekomo o wystarczającej wytrzymałości, może „pływać”, zwłaszcza jeśli jest również wykonany z cegły i ma ograniczoną wytrzymałość na zginanie. W takiej sytuacji przyczyni się jedynie do rozciągania ścian nad nim i wyginania się poszczególnych bloków, dlatego pęknięcia w ścianach pojawią się zbyt szybko i budynek nie będzie żył długo,stwarzające realne zagrożenie dla jego mieszkańców.

Osobnym punktem jest izolacja ścian zewnętrznych domu lub okładzina ściany głównej materiałami okładzinowymi. Wielu początkujących nie bierze pod uwagę, że konieczne jest pozostawienie niewielkiej szczeliny między tymi dwiema warstwami, ponieważ wraz ze spadkami temperatury na pewno pojawi się tam kondensacja, która może zniszczyć konstrukcję. Jeśli wilgoć dostanie się do środka, może tam również przedostać się grzyb, który z czasem niszczy strukturę materiałów budowlanych i zwiększa zużycie domu.

Aby uniknąć takich zjawisk, wentylacja przestrzeni międzyściennej powinna być odpowiednio zorganizowana, do której stosuje się specjalne skrzynki wentylacyjne. Takie urządzenie jest wykonane z bardzo wytrzymałych materiałów, które normalnie wytrzymują wszelkie zmiany wilgotności i temperatury bez deformacji. Dzięki nim termoregulacja wewnątrz ściany zachodzi w sposób naturalny, a nadmiar wilgoci wydostaje się na zewnątrz, dzięki czemu nie gromadzi się ona wewnątrz i nie niszczy tak bardzo konstrukcji.

Aby uzyskać informacje o tym, jak prawidłowo wykonać cegłę własnymi rękami, zobacz następny film.